Getir, dedim bastonumu. Nefesim tükenmeden bi'koşu elime tutuşturdu ceviz ağacından çıkan bastonu. Kızdım.
Dünyanın işlerini sen mi yüklendin, bu acelen ne? Yok, ben isem dünyayı sırtına alan, bırak meşakkatini ben çekeyim.
Aynı serilikle sürükledi beni kapıya kadar ve aynı çeviklikle açıverdi kapıyı ardına kadar.
Işık içeriye şelâle gibi aktı, ardından sesler. Öfkem kabardı. Nedir bu gözlerimi kör eden, kulaklarımı boğan şeyler?
Önce gözlerim ışığa alıştı ve gördüklerim boy boy kızlı erkekli ailem oldu. Daha arkalarda onların arkadaşları.
Sonra sesleri duydum her bir ağızdan çıkan denizci düğümüne dönmüş. Günaydınlar kafamın içinde yankılanıyor. Susmalarını bekledim bastona tüm ağırlığı vererek.
Gülmekten yorulan yüzler, susmak bilmeyen ağızlar aslına rücu edince ben açtım ağzımı. Onlar gibi kalabalık değildi dilimden dökülen.
Sadece "Günaydın" dedim ve gittim benim için ayrılan masadaki yerime.
